Daar zat ik dan, helemaal alleen in mijn appartementje. Dat is wat ik wilde, 1,5 maand alleen op reis om even helemaal tot mezelf te komen. Om erachter te komen of ik het zou kunnen, alleen zijn. Ik probeerde zonder verwachtingen op reis te gaan en open te staan voor alles wat er op mijn pad zou komen, positief maar ook negatief. Maar zelfs als je denkt geen verwachtingen te hebben, heb je toch stiekem ergens hoop. Hoop dat je een geweldige tijd gaat hebben en dingen zult leren die je in het dagelijkse leven niet vanzelfsprekend leert. Ik zit nu inmiddels anderhalf week op Aruba, wat super kort lijkt, toch voelt het al veel langer. Het is bizar hoeveel je in zo’n korte tijd te weten komt over jezelf.
De eerste week was het zwaarst, ik merkte dat ik me erg opgesloten voelde. Het was me nog niet gelukt om een auto te huren en op zo’n eiland als Aruba kan het je daar eigenlijk niet aan ontbreken. Alleen over het eiland cruisen en nieuwe plekken ontdekken samen met mijn camera, dat is waarom ik hier juist naartoe ging. Helaas was dat niet het geval, ik heb een week lang in het resort waar ik verblijf gezeten. Ik kon af en toe naar de supermarkt lopen, maar heel veilig voelde ik me dan niet. Het was zo’n groot verschil met het leven dat ik gewend ben; elke dag met iemand samen zijn, samen naar bed gaan, samen wakker worden, naar werk lopen en vervolgens weer naar huis om samen te gaan koken en te chillen op de bank. Hier ga ik alleen naar bed, word ik alleen wakker, werk ik online en vervolgens kook ik voor mezelf en kijk ik een serie. Vat het niet verkeerd op, het resort waar ik zit is prachtig, maar dat is niet met welk doel ik naar Aruba ben gekomen dacht ik. Dit viel me toch zwaarder dan dat ik had verwacht.. daar is hij weer; verwachtingen, die had ik toch niet?
Als het begin van een nieuw avontuur stroef gaat, komen de verwachtingen of hoop die je van tevoren misschien niet dacht te hebben toch naar boven. Ik ging dan vaak bellen naar thuis, wat het eigenlijk alleen nog maar erger maakten, dan zag ik mijn vriend op de bank samen met onze hond wat me mijn thuis nog erger deed missen. Ik had het er dan met hem over dat ik het hier toch niet zo leuk vond als dat ik had gehoopt, waarop hij antwoordde dat ik juist van alles moet proberen te genieten en dat zodra ik thuis kom alles nog hetzelfde zal zijn als hoe ik het heb achtergelaten. Al gauw realiseerde ik me dat ik mijn doel dat ik van te voren had vastgesteld was vergeten. Ik was hier niet alleen om het leuk te hebben en om te genieten van het eiland, dat was een bijzaak. Mijn echte doel was persoonlijke groei, wat gepaard gaat met positieve en negatieve momenten. Mijn eerste momenten waren in mijn hoofd negatief, maar uiteindelijk heeft dit mij alleen maar dingen geleerd; Ik ben zo ontzettend blij met wat ik thuis heb! Ook heb ik geleerd dat alleen kunnen zijn soms moeilijk is, maar dat het iets is waar je niet teveel over na moet denken. Ik ben voor het eerst in mijn eentje uit eten geweest, iets waar ik altijd over nadacht maar nooit heb gedaan. Misschien omdat ik me dan zou schamen en denken dat andere mensen naar me zullen kijken en denken ‘heeft zij niemand om iets mee te doen?’. Nu besef ik me dat mensen daar helemaal niet mee bezig zijn en al zouden ze dat wel zijn, ik ken ze toch niet dus wat kan mij het eigenlijk schelen.
Inmiddels zit ik in mijn tweede week waarin ik heb besloten volop te genieten van alle momenten. Ik heb een auto kunnen regelen en kan eindelijk doen wat ik wil. In plaats van alleen in mijn kamer zitten zit ik nu alleen op een van de prachtige stranden waar Aruba er genoeg van heeft, waar ik eigenlijk heel erg van kan genieten! Tuurlijk heb ik hier ook al hele leuke mensen leren kennen waar ik regelmatig dingen mee doe, wat ook zeker moet kunnen. Maar ik ben goed op weg naar mijn doel; leren hoe het is om alleen te zijn wat mij nu al een super sterk en trots gevoel geeft.
