Geluk

Heb jij je weleens afgevraagd, ‘hoe word ik of wat maakt mij gelukkig?’ En wat was je antwoord daarop?

Dit is een vraag die mij vaak bezighoudt. Want eigenlijk weet ik diep vanbinnen maar al te goed het antwoord op deze vraag. Ik wéét waar ik gelukkig van word. Ik word met name gelukkig als ik anderen ook gelukkig kan maken. Maar is dit niet juist een valkuil? Iets dat snel te verwarren is met het wegcijferen van jezelf?

Keuzes

Natuurlijk doen we dit niet altijd. Want wees eerlijk, mensen kiezen graag eerst voor zichzelf en een ander komt vaak op een tweede plaats. Toch komt er vaak een moment in je leven waarop dit even verandert. Bijvoorbeeld wanneer je verliefd wordt en alles lijkt te draaien om die ene persoon. Je hecht daar dan zoveel waarde aan dat je met alle liefde voor die persoon zou willen veranderen. Je gaat werken aan jezelf, stopt bijvoorbeeld met roken, poetst net iets vaker je tanden, gaat net iets harder werken en zorgt ervoor dat je altijd verzorgd de deur verlaat als er ook maar één kans is om die persoon tegen het lijf te lopen. Niks mis mee, toch?

Mijn ervaring

Uit mijn eigen ervaring weet ik inmiddels dat dit niet altijd even onschuldig is. Alle bovengenoemde punten zijn natuurlijk kleine veranderingen die eigenlijk ook best positief zijn. Je haalt het beste uit jezelf en je verliefdheid stimuleert je positief. Maar wat als het je uiteindelijk echt gaat veranderen? Ligt dat dan met name aan jou of aan de persoon waarvan je denkt dat hij deze veranderingen van je verwacht?

In ons hoofd zijn we vooral bezig met de vraag ‘wat zou die persoon van mij vinden?’ Maar hoort die vraag niet juist te zijn: ‘wat vind ik van mijzelf?’

Soms lijken mensen dit even te vergeten. Ik heb het zelf ook ervaren en nu ik dit wéét betrap ik mezelf hier nog steeds op. Ik veranderde mijn uiterlijk voor iemand waarvan ik dacht dat ik hem daarmee blij kon maken en daardoor aan mij kon binden. Want dat was uiteindelijk mijn enige doel. Geliefd worden, zijn en blijven. Ik liet mijn haar groeien en zorgde ervoor dat het los hing als ik wist dat hij kwam. Ik ging shoppen met mijn vriendinnen, maar liet bepaalde kledingstukken hangen omdat ik wist dat hij ze niet mooi zou gaan vinden. Ik stopte met sporten, want ik wist dat hij het niet leuk vond dat ik daar zoveel tijd aan spendeerde. Ook koos ik vaak voor zijn familie en vrienden zonder ook maar een keer stil te staan bij het feit dat ik mijn eigen naasten verwaarloosde.

Of dit een teken is van zwakte weet ik niet. Maar wat ik wel weet is dat ik dit vooral deed uit mijn liefde voor de ander. Een (eigenlijk) wildvreemde die al snel een deel van mij was geworden. Liefde kan rare dingen doen en kan veel keuzes beïnvloeden. Positief en negatief.

Ideaalbeeld

Na die hevige verliefdheid kom je soms op een punt waarop je diep vanbinnen begint te realiseren dat de keuzes die je hebt gemaakt niet de ‘echte jij’ vormen. Maar meer een vertekend ideaalbeeld zijn waarvan jij dacht de ander gelukkig te maken.

Dit is natuurlijk niet alleen in de liefde het geval. Veel jongeren ervaren dit al door het gebruik van sociale media, de druk van vrienden of zelfs de verwachtingen van hun ouders. Mijn ervaring gaat dan misschien uit op het gebied van liefde, maar er kan nog zoveel meer spelen…

Wanneer ken je iemand? Wanneer weet je of iemand gelukkig is en wanneer weet je of je dat zelf ook oprecht bent? Wat als een vreemde je naasten nu vraagt of jij écht gelukkig bent? Is hun antwoord op die vraag dan een oprechte ja?

Mijn stappen

Ik heb mijn eerste stappen al gezet door ondanks sommige negatieve reacties uiteindelijk wél te kiezen voor kortgeknipte haren, tatoeages en piercings (die ik achteraf gezien wat minder vond). Ik heb het geluk gehad dat mijn ouders mij hierin lieten experimenteren en positief stimuleerden. Ik heb het geluk dat mijn huidige vriend mij ook positief stimuleert in het maken van mijn eigen keuzes.

Conclusie

Inmiddels heb ik mijn visie op geluk bijgesteld en wil ik anderen nog steeds heel graag gelukkig zien… maar gaat dit niet meer boven het geluk van mijzelf. Het oordeel van een ander doet mij daardoor al een stuk minder dan voorheen. Ik heb hierin nog wel een weg te gaan wat niet heel gek is natuurlijk! Ik ben pas 21 jaar en heb nog een heel leven voor mij! Er zijn mensen die er hun hele leven over doen om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het geluk zit in het maken van je eigen keuzes.

Ik heb vrijheid in mijn schoolkeuze, vrijheid om te kiezen welke personen ik in mijn leven wil hebben, ik heb vrijheid van meningsuiting en de vrijheid om te worden wie ik wil zijn. Dat is toch het mooiste wat je kan hebben?

Dus laat je niet een richting op sturen door anderen, maar kies je eigen pad. Want je weet wat ze zeggen: “only dead fish go with te flow!’