Iedereen die weleens een Erasmus of buitenlandstage heeft gedaan kent het gevoel wel: de sterke heimwee naar jouw leuke Erasmus tijd, oftewel ‘post-Erasmus depression’. Bekend worden met dit fenomeen heeft leuke, maar ook minder leuke kanten. En ook voor mij is het niet onopgemerkt gebleven.
Heimwee
In 2021 kreeg ik de kans om mijn minor abroad in Spanje te doen. Zonder verwachtingen en met veel zin begon ik aan dit avontuur. Al in de eerste maand ontstond er een leuke internationale vriendengroep die met de week groter en gezelliger werd. Dit eindigde in een vriendengroep voor het leven. We ondernamen veel leuke activiteiten zoals surfen en huisfeestjes organiseren. Omdat de groep een enorme mix was van verschillende culturen en persoonlijkheden heb ik veel geleerd. Simpel gezegd zou je tijdens je Erasmus veel van de universiteit of je stage moeten leren, maar naar mijn mening gaat het vaak tijdens deze periode om andere levenslessen.
Na wekenlang opkijken tegen mijn moment van vertrek was het op 31 januari toch echt tijd voor mij om te gaan. Gelukkig vloog ik samen met een vriendin terug naar Nederland. Het grappige is dat we beide naast vrienden ook liefde hebben gevonden tijdens onze Erasmus 🙂 Het afscheid was daardoor nog meer beladen en we lieten de traantjes hevig vloeien…
Bijna de hele vliegreis keek ik foto’s en video’s van het afgelopen half jaar terug. Eenmaal geland, haalde mijn vader en zus mij op van het vliegveld en het moment dat ik de auto instapte barstte ik echt in tranen uit. Mijn vader had geen idee dat mijn heimwee naar de Erasmus “bubbel” mij zo zou raken.
Dan kun je denken: je zou je toch juist blij moeten voelen om je vrienden en familie weer te zien en hen alle verhalen te vertellen over jouw ervaring? Toch kon ik alleen maar denken aan dat ik terug wilde naar de “bubbel” waar ik eigenlijk in leefde.
Geen forever goodbye
Ik weet nog goed dat ik de eerste paar weken thuis zo saai vond. Alles voelde hetzelfde als toen ik vertrok naar Spanje. Alsof het leven in Nederland stil heeft gestaan. Of ben ikzelf gewoon veranderd in de tussentijd? Erg verwarrend.
Na een tijdje wennen moest ik er toch echt aan gaan geloven. School en werk begint weer en je pakt je routines weer op. Het is weer back to real-life.
Uiteraard lagen de plannen een week na afscheid al klaar om een reünie te organiseren met de groep en is dit ook tot 3 keer toe al gebeurd in een half jaar! Dit blijkt maar weer dat het geen “forever goodbye” hoeft te zijn.
Ondanks de nasleep geef ik je graag deze tip mee: als je de kans hebt om op Erasmus te gaan, alsjeblieft doe het!!
