Op de bank met Bert Riemslag

Over mentor zijn, werken en verhuizen naar het buitenland

In deze aflevering zit ik weer op de virtuele bank en deze keer met niemand minder dan Bert Riemslag, die al lange tijd van zijn pensioen geniet. Zelf gebruikt hij liever de term edad dorada: Spaans voor gouden leeftijd. Ik geef hem groot gelijk! Ondanks het feit dat hij al een tijd gepensioneerd is, ken ik maar weinig mensen die op zijn leeftijd nog zo actief zijn. Ik heb het voorrecht om Bert een van mijn mentoren te mogen noemen. Mentor, denk je nu. Wat bedoel je daarmee? Daar kom je gaandeweg achter! We gaan in gesprek over de rol van een mentor, hoe je er een vindt en hoe een mentor een belangrijk verschil kan maken in iemands leven.

Het werkende leven

Bert neemt me mee op reis in zijn werkende leven, en daar kun je gerust even voor gaan zitten. Waar hij ooit begon als hulpje bij een groenteboer in Rotterdam, is hij geëindigd in de top van een groot Amerikaans frisdrankmerk (yep, één van de twee die je nu in je hoofd hebt!) Als typisch ‘mensenmens’ ziet hij zichzelf als een geboren mentor en is hij altijd op zoek geweest naar verbinding. Ondanks de eigenwijze houding die hij vroeger had, geeft Bert eerlijk toe dat ook hij een aantal mentoren heeft gehad. In zijn jongere jaren stond hij zelf niet open voor mentoring, maar nu beseft hij dat ook ‘geboren mentoren’ af en toe zelf een mentor nodig hebben.

Jong van geest

En hoe werkt dat dan, zo’n mentor krijgen, hebben of zijn? Volgens Bert ontstaat zoiets altijd op een natuurlijk moment. Een mentor moet een ‘mensenmens’ zijn: iemand die aandacht heeft voor een ander en aanvoelt wanneer er iets aan de hand is of iemand zijn hulp nodig heeft.

Ondanks dat Bert inmiddels gepensioneerd is, blijft hij naar eigen zeggen altijd jong van geest. Hoe? Door betrokken te blijven bij de nieuwe generatie. Hij blijft zichzelf no matter what en laat altijd zich altijd van zijn beste kant zien. Andersom vindt Bert het ook belangrijk dat mensen eerlijk tegen hem zijn: dat het goed gaat is mooi, maar het is ook belangrijk te delen wat minder goed gaat.

Bert deelt zijn leven op in drie fases: de eerste fase is van 0 tot 20 jaar, de tijd dat je wordt opgevoed en opgeleid. Hij werd geboren in Rotterdam in 1938, met een daarop volgende periode waar hij de laatste tijd veel op terugkijkt. Hij was klein, maar weet dat de oorlog die twee jaar later begon, voor de rest van de wereld een moeilijke periode was. Hij vertelt me hoe heftig het was om in die periode te leven: het voedseltekort, de avondklok en de angstaanjagende Duitsers. Nu pas beseft hij hoe sterk zijn ouders moeten zijn geweest. De periode na de oorlog stond juist in het teken van samenwerking. Hoe bouwen we Rotterdam weer op? Hoe gaan we weer normaal leven? Een tijd brak aan waarin Bert veel zou leren.

Mentoren

Hij maakte zijn school af, waarna een van zijn eerste mentoren op zijn pad kwam. Twaalf jaar was hij toen zijn leraar hem vroeg om een kort gesprekje, wat uiteindelijk heel veel voor hem heeft betekend. Hij werd doorgestuurd naar een jongensschool en haalde zijn toelatingsexamen.
De fase daarna was een heel ander verhaal: Bert kon goed leren, het kwam hem min of meer aanwaaien. Ondanks zijn goede prestaties werd hij in deze tijd erg opstandig: hij ging tegen alles en iedereen in en was nogal eigenwijs.

Hij botste met zijn ouders, leraren en familie met als resultaat dat hij in de vierde klas niet over mocht gaan. Bert had het geluk dat zijn ouders er goed mee om konden gaan. Zijn vader greep in, en hielp hem aan zijn eerste baantje als hulpje bij een groenteboer. Prima voor even, maar na een tijdje zag hij in dat hij hier echt niet gelukkig van zou worden: het moment dat hij besloot ’s avonds na zijn werk te gaan studeren.

Van hot naar her

In de jaren daarna heeft Bert bij verschillende bedrijven gewerkt. In die tijd was er een groot bouwproject in Rotterdam, waar hij de functie van material supervisor mocht bekleden.
Na dit wat jaren gedaan te hebben, zag hij een advertentie in de krant staan van het Amerikaanse bedrijf Wrighley met een oproep voor een publicist en twijfelde niet lang. Solliciteren maar! Hij werd aangenomen en ging als vertegenwoordiger langs winkels om hen te overtuigen de Wrighley kauwgom daar te verkopen.

Een van de directieleden kwam naar Nederland en liep een hele dag met Bert mee. Na een tijdje vertrok hij weer naar de VS, maar daar hield het contact niet op. Heen en weer appen of facetimen was er niet bij: ze communiceerden via lucht- en zeepost. Geweldig toch! Al een week na hun laatste ontmoeting lag er een brief op de deurmat. Vanaf dat moment bleef deze man Bert volgen. Niet veel later werd hij uitgenodigd in Londen, waar hij het aanbod kreeg om in België en Luxemburg een vestiging op te richten. Je raad het al, hij was in de wolken en kon niet gelukkiger zijn.

Van de airport reed hij terug naar huis om het goede nieuws aan zijn vrouw te vertellen. Meteen stelde hij voor om naar Brussel te gaan. Maar tot zijn verbazing was niet iedereen zo enthousiast. Nu hij erop terugkijkt kan hij dat begrijpen: met zijn vrouw en pasgeboren baby plotseling naar het buitenland verhuizen was een flinke stap en in sommige opzichten misschien toch een minder goed idee dan hij in eerste instantie had gedacht. No worries: dit verhaal heeft een happy end. Maar Bert adviseert jongeren wel: neem niet te snel beslissingen! Laat belangrijke situaties eerst een tijdje inzinken, dat scheelt een hoop zorgen later.

Zijn eerste mentor

Bert’s eerste mentor? Zijn moeder. Haar onvoorwaardelijke liefde voor hem heeft hem veel gebracht. De tweede was zijn vrouw Nelly, die andersom ook Bert als een mentor zag. Ze verhuisden samen naar het buitenland: zonder telefoon, zonder enig contact met het thuisfront. Inderdaad, ze moesten het dus met elkaar doen. Pittig!

Bert maakt duidelijk dat hoe je je soms ook voelt, het altijd belangrijk is om op een respectvolle manier met elkaar om te gaan. Als je goed kijkt, is er vaak echt geen reden om iemand slecht te behandelen. Bert had als directeur veel mensen onder zich werken, maar keek altijd verder dan alleen hun gedrag. Niet iedereen doet alles goed, en gelukkig maar want wat zou de wereld dan saai zijn! Bert is altijd van het goede in de mens uitgegaan en probeert iedereen de nodige ruimte te geven. Nog zo’n les: bekijk de situatie eens vanuit de ander!

Blij dat je iets mag en kan doen

Na heel wat ervaring op te hebben gedaan, kreeg Bert de uitzonderlijk kans om voor een van de grootste internationale bedrijven ter wereld te gaan werken: PepsiCo. Zijn taak? SevenUp op de kaart zetten in de Benelux. Ken je het? Dan is het waarschijnlijk aardig gelukt! 😉

Bert benadrukt dat hij altijd heeft gewerkt om te leven en niet andersom. De ultieme beloning voor zijn harde werk ontvangt hij nu: zijn pensioen. Wat hij ons wil meegeven? Wees altijd blij dat je iets mag en kan doen. Wees dankbaar voor elke dag dat je naar je werk gaat. Het lijkt vanzelfsprekend, maar niets is minder waar. Zie iedere dag als een nieuwe kans!