Ik schrik wakker en ontdek dat ik de wekker vergeten ben te zetten. Shit, ik heb me verslapen! Er gaat een adrenalinestoot door mijn lijf. “O nee, ik kom vast te laat, het is altijd druk op de weg op maandag. Ik wilde eigenlijk nog mijn haar wassen en föhnen, ik moet… nee, nee, nee, niet nu, niet vandaag!”
Alles gaat fout
Al die gedachten aka mijn ‘monkey mind’ is blijkbaar ook wakker geworden, want die begint nu non-stop allemaal negatieve dingen te brullen. Terwijl ik mijn bed uitspring, stoot ik keihard met mijn knie tegen de punt van het bed. Au! Dat wordt een joekel van een blauwe plek, dat kan er ook nog wel bij. Tijdens het douchen krijg ik zeep in mijn oog en in de keuken aangekomen, blijkt de koffie op te zijn.
Op weg naar kantoor raak ik natúúrlijk in de file en ontdek ik bij het uit de auto stappen dat ik mijn Uggs nog aan heb. Ik zou toch zweren dat ik ze verruild heb voor nette schoenen, die dus blijkbaar nog thuis staan. Aaaaghh! De dag is nog maar net begonnen en ik ga het liefst mijn bed weer in. Het is zo’n dag dat alles tegenzit. Herkenbaar? Anyone?
Wat gaat hier mis?
Eigenlijk iets heel simpels. Op het moment dat je je verslaapt, is het de kunst juist níet te gaan rennen. Stilstaan (of beter nog; blijven liggen) bij het feit dat je je überhaupt hebt verslapen is de sleutel. Stilstaan? Hoezo? Ik heb toch haast, ik moet van alles…! Klopt, dat feit verander je ook niet, maar de mindset waarmee je die dingen vervolgens gaat doen, dáár heb je wel invloed op.
In de situatie dat ik net schets, laat ik me leiden door een negatieve mindset en gaat alles daaraan beantwoorden. Gelukkig kom ik in de parking bij zinnen en neem ik een paar minuten de tijd om stil te staan. Okey, de dag is rot gestart maar dat hoeft nog niet te betekenen dat dit de hele dag zo blijft. Ik kan er dus voor kiezen de dag ‘opnieuw’ te beginnen. Ik spreek mezelf toe, herinner me de wijze les uit een mindfullness training ‘ik bén niet mijn gedachten’ en voel de stress wegglijden. Ook herinner ik me de quote ‘energy flows where attention goes’. Met andere woorden waar je je aandacht op richt, dat groeit. In positieve én negatieve zin! Ik neem zelf weer de regie.
Spontaan kan ik weer helder nadenken en bel naar kantoor om te zeggen dat ik iets later ben. En wat blijkt? Mijn eerste afspraak heeft toevallig net afgezegd. Ik hoef me niet haasten en kan dus zelfs nog even koffie drinken in mijn favoriete ontbijttentje. Ik glimlach en realiseer me dat ik mezelf zojuist, door de dag opnieuw te beginnen, in een positieve flow terug heb gebracht. Al jaren ben ik hier bewust mee bezig. Of het me altijd lukt? Nee natuurlijk niet! Nog regelmatig laat ik me meesleuren door een tsunami aan negatieve gedachten. Maar vroeger bleef ik dan een tijdje knock-out liggen, naar adem happend, me afvragend: “wat the …. happened?”.
Nu
Nu herken ik de stemmetjes veel sneller en druk ik eerder op de resetknop. Al is het soms ook gewoon fijn om erin mee te gaan en mezelf een soort van zielig te vinden. Maar niet te lang, zo zonde! Het leven is te mooi. En die blauwe plek? Die herinnert me dagen daarna nog fijntjes aan weer eens een mooie les.
