Ik rij terug vanuit het dorp naar huis en voel een intense golf van dankbaarheid door mijn lijf spoelen. Wat ben ík bevoorrecht dat ik hier mag wonen! Het is net of ik hier voor het eerst rondrijd. Ik zie de bergen in de verte, voel de zon en een briesje door het raam, aanschouw het platteland en voel een enorme rust over me heen komen. Ik ben thuis!
Veranderingen
Ik voel me anders vandaag en toch is er wel degelijk iets veranderd sinds ik hier 9 jaar geleden aankwam met mijn gezin. De allerbelangrijkste verandering; ik spreek de taal! Ik dacht wat Spaans te spreken toen ik hier aankwam, maar het Spaans dat hier gesproken wordt, wordt zelf niet door de Madrilenen verstaan, dus hé dat telt als verzachtende omstandigheden.
En oké ik geef toe, ik spreek nog steeds niet foutloos Spaans, maar wel goed genoeg om een soort van lollig te kunnen zijn in gesprekken met Spanjaarden. Of zij dat ook vinden is natuurlijk de vraag 
? Maar het maakt me niet uit, ik kan en durf voluit mezelf te zijn in een voor mij nieuwe taal en dat is wat telt! Ik heb vanaf dag één geïnvesteerd in het leren beheersen van deze prachtige taal.
Mijn eerste doel was; mijn kind niet nodig hebben om voor mij te vertalen bij de huisarts of op school. Dit doel heb ik snel behaald. Tip: maak je doel zo specifiek mogelijk dan is de kans van slagen 100 x groter! En tegen de kinderen (toen 7 en 9 jaar) heb ik gezegd; ik ben jullie moeder, ik doe het woord en als je je schaamt voor mijn Spaans dan doe je je oren maar even dicht. Mijn zoon schaamt zich nog steeds af en toe maar allebei de kinderen hebben gelukkig aangegeven dat het toch wel fijn is als je moeder dingen voor je regelt en jij gewoon kind mag zijn. En dat schamen voor hun ouders doen jongeren van hun leeftijd sowieso dus jammer dan.
Tegenwoordig kunnen we er vaak hartelijk om lachen en helpen ze me wel degelijk op de momenten dat het écht nodig is. Tja, ze zijn inmiddels 16 en 18 en vooral zoonlief versta ik nog steeds niet als hij voluit en in een razend tempo met zijn vrienden in gesprek is. Maar dat zijn jongeren onder elkaar en ook dat telt als verzachtende omstandigheden, want in Nederland had ik hem dan ook niet begrepen. Toch? En wat een ‘no go’ is het om als moeder die taal te bezigen. Ik ken mijn plek.
Doel
De afgelopen jaren stelde ik mijn doel ten aanzien van het Spaans leren elke keer bij, ik wilde leren coachen in het Spaans en daarna acquisitie plegen voor mijn bedrijf. En al die doelen heb ik behaald. Dat is niet altijd makkelijk geweest aangezien we in ons gezin gewoon Nederlands met elkaar spreken en mijn klanten ook veelal Nederlanders zijn. Maar ik hield vol en durf fouten te maken. Tweede tip: wil je een nieuwe taal leren, gooi dan eerst je ego uit het raam, dat scheelt een boel. Ik merkte dat eigenlijk alle Spanjaarden heel behulpzaam en geduldig zijn en vooral blij dát je het probeert. En zij spreken vaak geen of slechts Engels.
Ik heb me in al die tijd maar 1x echt rot gevoeld en dat was toen een dame bij een doktersbezoek mij publiekelijk belachelijk maakte waar mijn dochter naast stond omdat ik haar verkeerd had begrepen. De dame in kwestie had vast een rotdag ik heb haar inmiddels vergeven ?
Deze zomer zijn we op reis geweest met onze dochter en haar Spaans/Duitse vriendin. De hele maand hebben we Spaans gesproken en wat hebben we veel gelachen én geleerd. Om ook daar te ontdekken dat het Spaans dat daar gesproken wordt ook weer totaal anders is. En wat was ik trots op mijn dochter die in Buenos Aires toch maar mooi locals stond te interviewen alsof ze nooit anders had gedaan. Zo Spaans leren spreken zal me wel nooit lukken, maar van haar talent voor talen genieten des te meer.
Om me heen zag ik de afgelopen jaren veel buitenlanders die weinig tot geen moeite doen om de taal leren. Daar heb ik me altijd een beetje over verbaasd. Ik ben namelijk van mening dat wij als buitenlanders hier te gast zijn en dus altijd de eerste stap zullen moeten zetten. Dus zet die trots of angst opzij en probeer die brug te slaan. Wat je daarvoor terugkrijgt, is zo waardevol!
Thuis
Het dorp waar ik net vandaan kom, voelt als ons dorp. Waar ze mij niet langer meer zien als die zoveelste (lange!) buitenlander die hier neerstrijkt met een of ander naïef plan om vervolgens binnen een jaar weer met de horizon vertrokken te zijn. We hebben fantastische buren. Ik ben niet langer ‘la madre de Dave y Robin’ maar gewoon Joyce. En dat voelt goed, heel goed!
En ja ook wij hadden een naïef plan en misschien wel 999 ideeën over wat we mogelijk zouden kunnen gaan doen. En niet elk plan werd succesvol. Maar we hielden vol. En wat zo ontzettend grappig is. De naam JongLeren en het logo waren er 9 jaar geleden al, we zouden Nederlands(talig) onderwijs bieden in de buurt. Dat talig kun je weglaten want dat is wat we nu doen. Het logo is geprofessionaliseerd door een goede vriendin. We houden ons toch maar mooi bezig met Nederlands onderwijs in Málaga. Okey, 15 km van de oorspronkelijke bedachte plaats. Maar who is counting?
De reis die we hebben afgelegd heeft mij doen besluiten een online platform voor jongeren, genaamd Your Journey, op te richten. Om ze daar te inspireren en te helpen bij belangrijke en soms lastige keuzes in hun leven. Ik word namelijk mega gelukkig van het delen van mijn kennis en het meelopen op hun pad. Behoeden voor dingen kan ik ze niet maar ik kan ze wel helpen eerder te ontdekken wie ze zijn, waar ze energie van krijgen en hun hart te durven volgen. Want uiteindelijk worden het daar lievere mensen van en dat maakt de wereld stiekem toch een beetje mooier. En daar word ik dan weer blij van. Eigenlijk allemaal eigenbelang dus ?
Er zijn voor ons gezin ook heel wat zijpaden, moeilijke beslissingen en momenten geweest. Maar uiteindelijk zijn we waar we willen zijn en doen we wat we het állerliefste doen. En al die kronkels en schijnbare tegenslagen waren natuurlijk gewoon detours in the right direction. Zolang je maar gelooft, in jezelf, in elkaar en na elke val weer opstaat. En dat deden en doen we, elke keer opnieuw. Elke keuze is er een vanuit ons hart en met een zuivere intentie. En dan ontstaan er elke keer weer wonderen, als je ze maar wil en kunt zien!
De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik me sowieso liever op positieve dingen en op het goede in de mens richt. Ik heb teveel meegemaakt in mijn leven om mijn energie weg te laten lekken aan de verkeerde dingen en mensen. Mijn energie is gewoon te kostbaar!
Het leven is een wonder dat ik met heel mijn wezen omarm! Viva la vida loca!
